از چشمان روشن تو
تا سکوت سمفونی های آسمان
پرواز را تمرین می کنم
تو می آیی
و شکوه این دلدادگی
دست آسمان را میگیرد
ابرها و سمفونی و باران…
زمین شوق می پراکند
نسیم در گوش پنجره نجوا می کند
و پرده ها عاشقانه می رقصند
حالا نوبت پرنده هایی است
که پرواز را فراموش نکرده اند…
.
“سمانه اسحاقی”